ေပ်ာ္ခဲ့ရ၊ငိုခဲ့ရ ရတနာပံုကေန႔မ်ား

(၁၀.၁၂.၀၇)ေန႔ကခရီးစထြက္ခဲ့ၾကတယ္။သီခ်င္းေတြဆိုျပီးကားေပၚမွာေပ်ာ္ေနခဲ့ၾကတာေပါ့။ဘာေတြရင္ဆိုင္ရမလဲ မသိရေသးခင္ေပါ့။ ေရာက္တဲ့ညမွာ ေနရာခ်ေတာ့ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ (၁၁)ေယာက္ေနၾကတယ္။ ေနရာမ႐ွိလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ေအးလို႔ပူးအိပ္ၾကတာ။ ေနရ တဲ့ေနရာက သံုးထပ္သားကာထားတဲ့အေဆာင္မို႔ ေတာ္ေတာ္ေအးပါတယ္။ အျပင္ထြက္ရင္ ေလတိုက္လြန္းလို႔ အထဲမွာပဲေနၾကတယ္။ေနာက္တစ္ေန႔မွာ လိုအပ္တာေတြျပင္ဆင္ဖို႔ ေစ်းသြားၾကတယ္။ ေခၚတာက(၄)ေယာက္ လိုက္ေတာ့အားလံုးလိုက္သြားလို႔ အဆူခံရေသး တယ္။ ညေရာက္ေတာ့ လုပ္ငန္းစေတာ့တာပဲ။ ေအးေအးနဲ႔ printထုတ္၊ cardျဖတ္၊ထည့္နဲ႔ (၂)နာရီမွအိပ္ရတယ္။ မနက္မွာ Teleport သြားတဲ့လူကသြား၊ထမင္းခ်က္တဲ့လူကခ်က္နဲ႔ ေပ်ာ္စရာၾကီးေပါ့။ ျပႆနာက ေနာက္ေန႔ေတြမွာစေတာ့တာပဲ။ မွတ္ပံုတင္ကအစ လြဲလို႔မရ လို႔ ျပခိုင္းတဲ့အခါ ဟိုတယ္မွာထားခဲ့ရတဲ့အတြက္ ၀န္ထမ္းကဒ္ေတြ ျပခိုင္းရပါတယ္။ နားလည္သူ႐ွိသလို မၾကားတၾကားေျပာတာေတြလဲ မနည္းပါဘူး။ (၁၃)ရက္ေန႔မွာ ပိုဆိုးေတာ့တာပါပဲ။ အမ်ားစုက (၁၃)ရက္ေန႔ေရာက္မွလာတဲ့အတြက္ လူအံုေနေတာ့တာေပါ့။ အသစ္တိုးတဲ့
ကုမၸဏီေတြေကာဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမွမႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အသာတၾကည္နဲ႔ေစာင့္တဲ့သူကေစာင့္ျပီး ခနဲ႔သူ၊ေအာ္တဲ့သူ အစံုပါပဲ။ ေျပာမရတဲ့အ ဆံုး ငိုရတဲ့အထိပဲ။ မနက္စာကို ညေနသံုးနာရီထိုးမွစားၾကရတဲ့ သူေတြလည္း႐ွိပါတယ္။ ည႐ွစ္နာရီမွာ အားလံုးသိမ္းဖို႔ျပင္ဆင္ထားေပမယ့္
ေနာက္က်သူေတြကိုညွာတာရင္း ဆယ့္ႏွစ္နာရီထိုးမွ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ အလုပ္႐ႈပ္တဲ့အထဲ လိမ္ျပီးကဒ္ထုတ္သူေတြေၾကာင့္ လည္း ပါပါတယ္။ဖြင့္ပြဲ၀င္ၾကည့္ခ်င္လို႔ ကုမၸဏီခြင့္ျပဳခ်က္မပါပဲလာသူေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာေတာ့ အလွည့္က်Duty ေစာင့္ရတာမို႔ အရင္ေန႔ေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္ သက္သာတယ္လို႔ေျပာရမွာပါပဲ။ မွတ္မွတ္ရရေတြကေတာ့ ထမင္းေပ်ာ့ေပ်ာ့စားရတဲ့ေန႔ေတြေပါ့။ ၾကဳံ
ဖူးၾကမလားေတာ့မသိဘူး စြန္တန္ကိုအာလူးအလံုးလိုက္ေရာထားတဲ့ဟင္းကို။ အာလူးအလံုးလိုက္ေတြကိုၾကည့္ျပီး အရမ္းကိုရယ္ခ်င္ေန ေတာ့တာပဲ။ ကုန္သြားတာပဲ။ မ်က္ႏွာသစ္ရင္ေတာင္ က်ဥ္ေနတဲ့ေရကို မျဖစ္မေနမို႔ ခုန္ဆြခုန္ဆြနဲ႔ခ်ဳိးခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြးၾကည့္ရယ္ခ်င္ ္တယ္။၀တ္စံုေတြကို သြားကာနီးတစ္ပတ္ေလာက္အလိုမွာမွ ပိတ္စ၀ယ္ၾကတာ။ ပံုစံေျပာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ျငင္းလိုက္ၾကေသးတယ္။ ခ်ိတ္
က ဆင္တူျဖစ္ေအာင္ မႏၱေလးကအဖြဲ႔ကိုလွမ္းမွာျပီး အတိုင္းေပးလိုက္ရတယ္။ထမီစကပ္ခ်ဳပ္မွာမို႔ ေသေသခ်ာခ်ာတိုင္းရတယ္ အက်ႌကေတာ့ ပ်ဥ္းမနားမွာပဲခ်ဳပ္ၾကတယ္။ သြားမတိုင္းအားလို႔ နီးရာခ်ဳပ္တတ္သူကို တိုင္းခိုင္းျပီးေပးရတယ္။ဖြင့္ပြဲမတိုင္ခင္ တစ္ရက္အလိုမွ အက်ႌေတြကရတယ္။ ညဘက္အက် ႌ၀တ္ၾကည့္ေတာ့မွ ျပႆနာတက္ေတာ့တာပဲ။ အက်ႌကၾကပ္ျပီး ၾကယ္သီးေစ့လို႔မရဘူး။ ထမီေတြက ေခ်ာင္ေနတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ပိန္လို႔အက်ႌကေတာ္တယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ထမီကေတာ္ေတာ္ေခ်ာင္တယ္။ သီျပီး၀တ္ရတာေပါ့။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားတယ္။ ကုတ္အက်ႌက ႏွစ္ထည္က အေရာင္တူတာ မရဘူး။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ အဲဒီကုတ္အက်ႌတစ္ထည္ကို ကိုယ္ယူရတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကိုယ့္အက်ႌအေရာင္က ပိုလွတာေပါ့။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ကုတ္အက်ႌေတြက ပြေနတာေလ။ အလုပ္အားတဲ့ညေနေတြမွာ ၀ရံတာကေန ေတာင္ေတြကိုေငးၾကည့္ရတာ လြမ္းစရာေကာင္းတာေတာ့အမွန္ပဲ။ အေဆာင္ကိုလမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရတဲ့အခါ ခရမ္းေရာင္ေကာင္းကင္ကို ျမင္ရတာ စိတ္ကိုတမ္းတမႈေတြျဖစ္ေစတယ္။ ျပန္ဖို႔အခြင့္မသာခဲ့တဲ့ အိမ္ကိုလည္း သတိရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေပ်ာ္လိုက္၊ ငိုလိုက္နဲ႔ ေန႔ေတြကုန္ဆံုးျပီး ေနျပည္ေတာ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ တစ္ေခါက္ဆိုသေလာက္ မွတ္သားေလာက္တဲ့ ရတနာပံုကေန႔ေတြကို
သတိရေနမိတာအမွန္ပါပဲ။